Rozdział 2-Niespodzianka

Rozdział dedykowany NATALI ~PROSZĘ KOCHANA~
Barcelona
Obudziłam się w środku nocy, spojrzałam na zagarek dochodziła 2w nocy.
Obok spał Daniel wtulony w aksamitna pościel,uśmiechnąłam się do niego poczym udałam się do pokoju Alexa.
Spał na brzuchu, tak jak jego ojciec. Jaki on jest do Leona podobny, czym bardziej nienawidzę go Alex mi go przypomina.
Wróciłam do kuchni nie paląc światła nastawiłam wodę na herbatę jaśminową którą tak uwielbiam pić. Gdy już miałam w kubku gorący napój. Usiadłam na parapecie spoglądając na srebrzysty księżyc. Pijąc i wpatrując się w jego blask i migających gwiazd .Przypomniałam sobie nasze wspólne wieczory
-Leon, Leon spójrz spadającą gwiazda, pomyśl życzenie- powiedziałam
*Leon*
-Chciałbym abyśmy zawsze byli razem, dokońca naszych dni
*Violetta*
-Leon, niemożesz mówić na głos to się, nie spełni. Wypowiedz w myślach, ja już to zrobiłam.
*Leon*
-Och wiem, zaraz się spełni to życzenie. Kocham cię Violu, chciałbym cię o coś zapytać
Leon uklękną na prawe kolano z kieszeni wyją malutkie czerwone pudełeczko.
*Leon*
-Violu, chciałbym cię zapytać w świetle księżyca i gwiazd. Czy zostaniesz moją żoną? I spędzisz w mym sercu resztę życia, bo moje serce bije tylko dla ciebie- powiedział Leon
*Violetta*
-Tak, tak kocham cię Leon zgadzam się zostać panią twego serca, bo moje bije tylko dla ciebie.
-Spojrzałeś na mnie wypowiadają te słowa~
*Leon*
Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
z nici,złotego i srebnego światła, ciemną
i bladą, i błekitną szatę ze światła, mroku, półmroku, półświata, rozpostarłbym ci tę szatę po stop Wciąż stał z zamkniętymi oczami. A potem spojrzał na mnie i dokończył- Lecz biedny jestem, me skarby w marzeniach, więc ci rzuciłem marzenia pod stopy.Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach. -dokończył całujac me usta.
Tamtej nocy staliśmy, się jednością. Przy świetle księżyca kochaliśmy się nad brzegiem morza, fale odbijały się o nasze nagie ciała.
Ogarnęłam się wracając do rzeczywistości, tak Leonie kochałam cię,długo niemogłam się pogodzić dlaczego to mi zrobiłeś, wiedziałeś dobrze jak ja cierpię. Chcę zapomnieć o tobie, onas choć wiem że to niemożliwe bo łączy nas Alex.
Pozwól mi żyć,nie nachodź mnie w snach. Chcę rozpocząć nowy etap życia, chcę być szczęśliwa, chcę marzyć.
*Daniel*
-Kochanie nie śpisz, znowu ten koszmar ci się śnił?
-Tak, kochanie znów ten sam (nigdy nie mówiłam Danielowi że śnie o Leonie, że ciągle jest w mej głowie) Daniel objął mnie swymi ramionami, po moich policzkach popłynęły łzy goryczy. Bo tak naprawdę ja nigdy go nie pokocham tak,jak by chciał. Wiem że przy jego boku jestem szczęśliwa, Daniel jest dobrym przyjacielem, mężczyzna. Każda kobieta chciałaby mieć takiego partnera. Ale nie ja, moje serce należało do jednej osoby. Nigdy więcej się nie zakocham serce płacze. Odeszło przerodziło się w gniew.- powiedziałam w myślach
*Violetta*
-Choć położymy się bo za trzy godziny muszę iść do biura, tata czeka namnie z niespodzianką
*Daniel*
-No ba, przecież pani viceprezes nie może mieć podkrążonych oczu- uśmiechnął się całujac policzek Violi.
*Buenos Ares*
Leon, aty dalej swoje wierzysz że ja jeszcze zobaczysz- rzekł Diego
*Leon*
-Tak, czy to źle marzyć że ją spotkam,jeszcze jeden zachód słońca blask. Coś się kończy, coś się zaczyna. Diego wiem ona nie wróci. Dalej muszę żyć, wiem otym. Ale mam nadzieję i w sercu jeszcze płonie maleńka iskierka. Iskierka miłości, miłości do kobiety która kocham, choć ona mnie nie zapomniała. A ja pamiętam jej smutny uśmiech. Postanowiłem że ułożyć dobie życie na nowo.
*Diego*
-No brachu, nareszcie wracasz do gry, w te klocki. Dziś wychodzimy na miasto, może poznamy jakieś miłe dziewczyny- powiedział przyjaciel.
-Tak,niechce żyć w cieniu przeszłości. Ona musi stać się wspomnieniem ,ale nie mój syn  on jest pamiątka naszej miłości.
Barcelona
*Violetta*
-Onie spóźnię się do biura, tata mnie zabije nie lubi gdy przychodzę po czasie. A nadodatek dzisiaj jeszcze musiał zacząć się mi okres. Boże jak mi sprawia to dyskomfort, czuję się tak okropnie. Byle co mnie doprowadza do furi. Dobrze że Daniel zaprowadził Alexa do przedszkola, on jest taki dobry
-Dzień dobry pani Violetto, prezez czeka na panią od 15 minut- powiedziała Megan
-Dziękuję Meg, zrobisz mi kawę z mlekiem?
-Tak zaraz przyniosę do gabinetu- odparła Meg
Stojąc pod drzwiami gabinetu ojca czułam się jak nastolatka u derektora szkoły zapukałam
Po chwili usłyszałam proszę
*German*
-Witaj Violu, tak nie wypada córce prezesa się zachowywać.
-Tato proszę, nie dzisiaj mam te dni. I nie mam głowy do słuchania twoich kazań. W nocy nie mogłam spać, rano zaspałam ,teraz ty mi trujesz głowę. Powiedz mi jaką masz dlamnie niespodziankę? -powiedziałam
-Otóż otworzyłem nową firmę, która chciałbym abyś ją objęła stanowiskiem prezesa.
-Tak bardzo się cieszę, to gdzie ona jest? -zapytałam
-W Buenos Ares ...odparł
-Co takiego? Ja mam latać między Hiszpanią a Argentyna? -zapytałam
-Nie, nie wrócisz do domu kochanie, za mieszkasz z Alexem i może Danielem- powiedział German pełen nadzieji
-To Daniel o wszystkim wi, wiedział ?(Przecież on tam mieszka, nie nie to nie może być prawda. Niechce tam wracać,)nagle poczułam jak upadam na podłogę, tracąc świadomość zapadając w ciemność. ......
Tak mamy 2 mam nadzieję że się podoba, ciekawie czy Violetta przyjmię prezent od Germana. Co zrobi czy wyjawi Danielowi prawdę o przeszłości. Tego dowiemy się niedługo. ..
Rozdział poprawie jutro mam nadzieję że wyszedł dobrze bo mi tu coś brakuje ale to się uzupełni. Czekam na wasze opinie, wrażenia. Ja jak go pisałam to płakałam, niewiem czemu ale tak jakoś dziwnie zrobiło mi się na sercu.
Czytasz <<KOMENTUJESZ >>MOTUWUJESZ
ODPOWIEDNIA ILOŚĆ KOMENTARZY ROZDZIAŁ 3
AGA VERDAS DEYVS